ناقوس صومعهء دل
ناقوس صومـــعهء دل گشتــــه صدایت
صدسجده عجز زند عقل پیش ادایـــــت
درطورمعرفت تو ای طـــــــالع سینا
موســـــــی خرد سحرشده ازتجــــلایت
هرچندز طــواف حرم وصلت بـــــــدورم
درمنای یادتـوکنم جان قربان صفایــت
دردولت حـــــسنت جان متاعیسـت قلیل
دانم؛چیزدیگرم نیست سازم به فـــدایت
داشتم به کنج سینه گنجی موسوم به دل
بردی وکـنون هست پامال جفــــــایت
معروف به لطفــــی درآفاق،چرا برمن؟
مـحـجرشده قلبـــــت،تودانی وخدایت!
هردرد رسانی به این خســــــته نمیرد
زنده اســــت "رفیعی" به امید لقایت
افغانستان - کابل
پاییز ۱۳۸۹ خورشیدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر